Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΚΑΦΡΙΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. OOOYOY!


Η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού προκάλεσε αναζωπύρωση της συζήτησης περί καφρίλας στην ελληνική πραγματικότητα. Κατ'αρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι αποδέχομαι τον όρο ως βασικό χαρακτηριστικό της εθνικής μας ταυτότητας. Είναι αυτό όμως ίδιον μόνο της Ελλαδάρας ή ακόμη περισσότερο είναι κακό;
Θα μιλήσω με παραβολή γιατί η καφρίλα δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει, που θα έλεγε κι ο ποιητής.
Τρία αδέλφια στο Δημοτικό. Δεκαετία '70. Βάρη. Χωράφια και οικόπεδα που έχουν ήδη αρχίσει να χτίζονται, καθώς οι Έλληνες νοικοκυραίοι αποκτούν το (αυθαίρετο) εξοχικό τους. Μέσα σ'αυτό το  σκηνικό τα τρία παιδιά βαριούνται και γυρίζουν εδώ κι εκεί. Είναι καθημερινή και δεν υπάρχουν άλλα παιδιά για μπάλα στο "γηπεδάκι". Ξαφνικά, ακούνε τον ήχο της ρακέτας που χτυπάει τις μπάλες του τένις. Μπαίνουν σ'ενα στενό και αντικρίζουν ένα γήπεδο τένις μέσα στο πουθενά, με δυο τύπους στ' άσπρα , εικοσάρηδες να παίζουν με εξαιρετική συγκέντρωση. Τα μικρά είναι πρότυπα καλής δημόσιας εικόνας. Μπορεί να πλακώνονται ανελέητα μεταξύ τους και ειδικά ο μεγάλος να την λέει άγρια στους γονείς, αλλά στο σχολείο παναγίες, μπροστά σε κόσμο υποδείγματα κατατονικής παρουσίας. Το τένις το ξέρουν από τα κατορθώματα του Μποργκ στο Γουίμπλεντον. Κάθονται στην αρχή και παρακολουθούν από περιέργεια. Το όλο σκηνικό όμως τους εμπνέει. Οι τύποι με τα λακόστ εν μέσω θλιβερών λυόμενων, μυρωδιάς από κοπριά και άθλιους χωματόδρομους ασυνείδητα διεγείρουν μία απερίγραπτη καζούρα. Σε κάθε χτύπημα κάποιος ή και οι τρεις μαζί φωνάζουν με επιτηδευμένη οξφορδιανή προφορά και ευγένεια: "νετ", "λετ", "άουτ". Όταν οι παίκτες αρχίζουν και φορτώνουν, στην αρχή μόνο με γκριμάτσες αηδίας, από τα τσογλάνια ακούγονται δήθεν τρομαγμένα  εγγλέζικα επιφωνήματα: "όοουου". Στο τέλος βέβαια σπάει η φαινομενική ανωτερότητα των ορισμών της φλωριάς και τα παίρνουν στο κυνήγι. 
Εννοείται ότι δεν μας έπιασαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου