Στην Ελλάδα δεν μας φτάνει η επιχειρηματική ελίτ, η πανεπιστημιακή, η καλλιτεχνική, η δημοσιογραφική και, βεβαίως, η πολιτική τοιαύτη, έχουμε και την ξερολική. Τα μέλη της ενίοτε ανήκουν και σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες, οπότε περιβάλλονται από το κύρος της θέσης τους και από έδρας μπουρδολογούν ασύστολα για τα πάντα. Ποιο είναι το νόημα του ελληνισμού, της ορθοδοξίας, της παγκοσμιοποίησης, του σεξ, του αστισμού, του κομμουνισμού, της επιστήμης, του Παναθηναϊκού κ.ο.κ.
Θα μου πείτε πού είναι το κακό; "Και συ δεν μπλογκάρεις επί παντός του επιστητού;" θα μπορούσε κάποιος να μου αντιτείνει. ΟΚ. Παραδέχομαι ότι κάπου κι εγώ γοητεύομαι από το μέσο και κάπου ψωνίζομαι με τη δυνατότητα κοινοποίησης ό,τι μου κατεβάζει η κούτρα μου. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Εκ θέσεως αποκλείεται η γνώμη μου να θεωρηθεί ευαγγέλιο, αυθεντία ή έστω "έγκυρη". Εκ των πραγμάτων είμαι άλλος ένας θαμώνας σε ένα ηλεκτρονικό καφενείο που φωνάζει ή ψιθυρίζει για την προσωπική του εκτόνωση, χωρίς να διεκδικεί "ρόλο" μέσω αυτής της δραστηριότητας. Τι γίνεται όμως με κάτι τύπους σαν τον Γιανναρά;
Ο σεβάσμιος θεολόγος και φιλόσοφος είναι για πολλούς φωτεινός φάρος στο σκοτάδι του πνευματικού μας σύμπαντος. Τι είχε εκστομίσει λοιπόν ο ομιλών φάρος προ δύο ετών, στον απόηχο των Δεκεμβριανών του 2008; "Ένας Πούτιν μας χρειάζεται". Αυτό ήταν το συμπέρασμα σε ένα πύρινο άρθρο στην Καθημερινή, όπου κατακεραύνωνε τα τρία κακά της ελληνικής μοίρας. Πούτιν, λοιπόν, όπερ σημαίνει σιδηρά πυγμή, πόλεμος εναντίον των σκοτεινών κύκλων της παγκοσμιοποίησης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης, πολέμιος της διεφθαρμένης "πλουτοκρατίας", ορθόδοξος που κάνει σωστά τον σταυρό του και πάει λέγοντας.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διάβασα σήμερα ότι ο αγαπημένος του Γιανναρά (και του Λιακόπουλου) αποκάλυψε μνημείο για τον προκάτοχό του, τον Μπόρις Γέλτσιν. Ο Άγιος Βλαδίμηρος μάλιστα έπλεξε το εγκώμιο του αρχιερέα της βότκας και της μετατροπής της Ρωσίας σε ένα απέραντο μπουρδέλο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θυμήθηκα επίσης ότι ο Πούτιν δεν είχε έρθει στην εξουσία με επανάσταση ούτε βέβαια με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες, όπως νοούνται στη Δύση. Δαχτυλίδι είχε πάρει από τον Μπόρις, τον ανανεωτή. Κατα τ' άλλα ένας Πούτιν μας χρειάζεται. Γιατί όχι ένας Γέλτσιν;
Ως προς το πρώτο τμήμα του άρθρου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Είμαι υπέρ του να εκφράζει κανείς τις απόψεις του, δίχως όμως να τις επιβάλλει στους άλλους (άρα λοιπόν εδώ παίζει το ρόλο του και το ίδιο το μέσο που θα χρησιμοποιήσει κανείς). Από και πέρα, προφανώς δεν είμαστε παντογνώστες, όμως αποκωδικοποιούμε τμήματα του κόσμου μας μέσα από το διάλογο με άτομα που έχουν εξειδίκευση σε συγκεκριμένους τομείς, από συζητήσεις (έστω και ασύγχρονων όπως αυτή που μας προσφέρει το blog) με άτομα που εκφράζουν τις απόψεις με δομημένο λόγο, με επιχειρήματα. Η τριβή αυτή θα γεννήσει τη σπίθα για την φωτιά της γνώσης, της ολοκλήρωσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά τώρα με το δεύτερο κομμάτι του άρθρου, λίγα θυμάμαι από τη σύγχρονη ανατολική ιστορία όταν ήμουν έφηβος... τον Γκορμπατσόφ να τρώει με την εγγονή πίτσα γνωστής αμερικανικής αλυσίδας και τον Γέλτσιν, ολίγον τι μεθυσμένο, να τσιμπάει τον πισινό μιας ωραιοτάτης γραμματέως η οποία και εξεπλάγην από τον αυθορμητισμό του προέδρου :)
ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΑΝΩΛΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΝ ΜΕΡΕΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ κ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥΤΙΝ Η ΜΕΡΚΕΛ Η ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΝΟΣ ΦΟΥΦΟΥΤΟΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΦΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ Η ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΗΤΑΝ Η ΚΛΕΦΤΕΣ Η ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ.
O Γιανναράς κατ' αρχάς δεν εννοεί έναν ξένο Πούτιν, που θα έρθει στην Ελλάδα, αλλά έναν Έλληνα με τις υποτιθέμενες ηγετικές ικανότηταες του Πούτιν. Η πολιτεία. εξάλλου, του εν λόγω "σωτήρα της Ρωσίας" με προβληματίζει ιδιαίτερα ως προς την προοπτική μιας χώρας που εναποθέτει τις ελπίδες της στα χέρια ενός και καλά χαρισματικού ηγέτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή