Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΑΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΟΥΛΑ


Για «τρομοκρατικού χαρακτήρα παρέμβαση Γάλλων αναρχικών και Ελλήνων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ» έκανε λόγο σε ανακοίνωσή του ο Θ.Πάγκαλος.

Νέο πέσιμο σε πολιτικό μας. Κάποιοι συμπατριώτες μας και όχι μόνο (τα ΜΜΕ τους προσδιόρισαν ως φοιτητές, ο Θ.Π. ως αναρχοσυριζαίους) έκραξαν χοντρά τον εγγονό του σωτήρα της Δυτικής Θράκης (είμαι σκανδαλωδώς καλοπροαίρετος). Το συμβάν θα είχε μικρή σημασία, αν δεν συνοδευόταν από την προσπάθεια του ευτραφούς διανοούμενου της πολιτικής να προσδιορίσει ιδεολογικά και πολιτικά αυτούς που τον πρόγκηξαν. Αναρχικοί και κουλτουριάρηδες αριστεριστές. Προσοχή. Δεν αμφισβητώ τη γελοία και εν πολλοίς κατευθυνόμενη διάσταση του αναρχικού ή του αριστερίστικου λόγου. Χυδαία (βλακώδης δηλαδή) η ερμηνεία και η προοπτική της ταξικής σύγκρουσης του Μπακούνιν και παιδική αρρώστια του κομμουνισμού ο αριστερισμός είχε πει ο Λένιν. Αυτός όμως είναι λόγος για να δικαιώσουμε τη χαρά του ταβερνιάρη; Όχι βέβαια.

Ο γαλλοτραφείς Θόδωρος δεν είχε τον Λένιν κατα νου όταν μοίραζε πολιτικές ταυτότητες. Στο κάτω κάτω αυτοί που τον ξέχεσαν δεν του απήγγειλαν αναρχοκομμουνιστικά τσιτάτα. Ήθελε, προφανώς, να ξεκαρφωθεί από τη θέση του παρία της πολιτικής, που τον κράζουν πλέον και οι πέτρες εντός κι εκτός Ελλάδας. Αναρχικοί και ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν οι "ταραξίες". Ό,τι πρέπει, για να απαξιωθούν αυθωρεί και παραχρήμα στα μάτια του μέσου Έλληνα. Μα τι του είπαν;
Απ' όσα είδα στο σχετικό βίντεο συγκράτησα μια μόνο φράση "Ο κόσμος σας έχει πάρει με τα γιαούρτια". Πόσο πιο απλά, πόσο πιο αληθινά; Εδώ βρίσκεται η ουσία της αβελτερίας(;) του Θόδωρου, του Θοδωρή, του Άκη, του Κωστάκη, του Αλέκου (περαστικά), του Γιωργάκη και λοιπών αστέρων. Διαχειρίστηκαν τη χώρα επί δεκαετίες. Γιατί συνεχίζουν να προκαλούν με την παρουσία τους; Γιατί δεν αποσύρονται ως εξαπατηθέντες και κατατρυχόμενοι από τύψεις ή ως ηθικά ανανήψαντες που αναζητούν άλλοθι αξιοπρέπειας;

Είναι απλή η απάντηση. Το πάρτυ συνεχίζεται και αυτοί θεωρούνται πάντα οι οικοδεσπότες. Ακόμη υπάρχουν πολλοί συμπατριώτες μας που θα προέτασσαν τα στήθη τους, για να προστατεύσουν το "πολιτικό προσωπικό" μας. Δεν είναι θέμα ευγνωμοσύνης των αναξιοκρατικά διορισθέντων (τότε που τα τρώγαμε μαζί) και  παχυλά συνταξιοδοτηθέντων (σήμερα που σταματήσαμε να τα τρώμε μαζί) Ελλήνων. Τα παιδιά τους τι θα γίνουν; Και εντάξει τα παιδιά. Τα ευρούλια που πανε κι έρχονται από δω κι από κει, θα τ' αφήσουμε μοναχούλια τους; Ξέρει τι λέει και τι κάνει ο Θόδωρος. Μπορεί ο ίδιος να μην θέλει να διορίζει τη σάρα και τη μάρα ούτε να συμμετέχει σε οικονομικά αλισβερίσια, ξέρει όμως ότι πολλοί πιστεύουν ότι το κόμμα του άλλα λέει μπροστά και άλλα κάνει από πίσω. 

Γιατί να φύγουν; Ο λαός θέλει προστάτες. Ο λαός τους χρειάζεται. Τι όμορφη λέξη ο λαός.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ, ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ

Πρακτοράκια με κουκούλες και τσεκούρια στην πορεία. Πρακτορεύουν, όχι κατ' ανάγκην παρακρατικά σχέδια, πιθανόν απλώς τη μαλακία που έχουν στο κεφάλι τους.
Πρακτοράκια στα παράθυρα και κυβερνοπρακτοράκια στα μπλογκ, "καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες στο κλουβί του".
Κυρίως όμως πρακτοράκια στο μυαλό μας. Πρακτορεύουμε καθημερινά το φόβο, τη μιζέρια μας, την άγνοια. 
Τι να νιώσεις με τόσα πρακτορεία του φόβου εντός κι εκτός των τειχών; Τι να ανατρέψεις , όταν δεν ξέρεις τι υπάρχει προς ανατροπή και τι θες να χτίσεις; 
Απάντηση θα πάρετε με μάθηση κι αγώνα.
Αμήν.

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

ΕΜΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;


Φωτο του Δημήτρη Σούλτα από τη σελίδα του στο Facebook

Aπ'όλη τη χθεσινή πορεία το μόνο που έχει σημασία είναι ότι κατέβηκε πολύς κόσμος στο δρόμο, ακόμη περισσότερος πήγε στη δουλειά του ή έμεινε σπίτι του και όλοι μαζί μαλακιστήκαμε, όπως πολύ ορθά παρατήρησε μια τύπισσα με μαντήλι στη μούρη στο Σύνταγμα.
Ο κόμπος δεν έχει φτάσει στο χτένι. Αν φτάσει, μπορεί να αλλάξουν οι παραπάνω διαπιστώσεις. Δεν ξέρω, πάντως, αν πρέπει να το ευχόμαστε.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

CHANGE FOR NOTHING

Τι χειρότερο έχει ο σημερινός πρωθυπουργός από τον χτεσινό και τον αυριανό;. Είναι ο ερχόμενος χαλίφης  των Αράβων καλύτερος από τον προηγούμενο; Ο Μπoυς είναι πιο βλαμμένος από τον Ομπάμα; Πόσο καλύτερος είναι ο Πιτσιρίκος από τον Πρετεντέρη; Είναι καλύτερη η νέα εξευρωπαϊσμένη εικόνα της χώρας που (υποτίθεται τουλάχιστον) προωθείται από τη σημερινή απροκάλυπτη ελληνική λαμογιά; Έχει προοπτικές η ανατροπή του καπιταλισμού και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ελευθερίας και της δημοκρατίας; Είναι πιο ανήθικη η Τζούλια από τον εφοριακό μιας μπανανίας, αλλά και από εμάς που κλέβουμε την εφορία;
Αρνητική, μάλλον, η απάντηση, σε όλα τα παραπάνω. Τι ζητάμε λοιπόν αύριο στους δρόμους;
Νομίζω ότι ερχονται εποχές που ολόκληρες κοινωνίες κοιτάζονται στον καθρέφτη και θέλουν να τον σπάσουν. Λέτε να είμαστε μέσα σε μια από αυτές τις περιπτώσεις;
Τα ' χε πει (επί προσωπικού) και ο Μπρους.

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

ΚΑΦΡΙΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. OOOYOY!


Η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού προκάλεσε αναζωπύρωση της συζήτησης περί καφρίλας στην ελληνική πραγματικότητα. Κατ'αρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι αποδέχομαι τον όρο ως βασικό χαρακτηριστικό της εθνικής μας ταυτότητας. Είναι αυτό όμως ίδιον μόνο της Ελλαδάρας ή ακόμη περισσότερο είναι κακό;
Θα μιλήσω με παραβολή γιατί η καφρίλα δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει, που θα έλεγε κι ο ποιητής.
Τρία αδέλφια στο Δημοτικό. Δεκαετία '70. Βάρη. Χωράφια και οικόπεδα που έχουν ήδη αρχίσει να χτίζονται, καθώς οι Έλληνες νοικοκυραίοι αποκτούν το (αυθαίρετο) εξοχικό τους. Μέσα σ'αυτό το  σκηνικό τα τρία παιδιά βαριούνται και γυρίζουν εδώ κι εκεί. Είναι καθημερινή και δεν υπάρχουν άλλα παιδιά για μπάλα στο "γηπεδάκι". Ξαφνικά, ακούνε τον ήχο της ρακέτας που χτυπάει τις μπάλες του τένις. Μπαίνουν σ'ενα στενό και αντικρίζουν ένα γήπεδο τένις μέσα στο πουθενά, με δυο τύπους στ' άσπρα , εικοσάρηδες να παίζουν με εξαιρετική συγκέντρωση. Τα μικρά είναι πρότυπα καλής δημόσιας εικόνας. Μπορεί να πλακώνονται ανελέητα μεταξύ τους και ειδικά ο μεγάλος να την λέει άγρια στους γονείς, αλλά στο σχολείο παναγίες, μπροστά σε κόσμο υποδείγματα κατατονικής παρουσίας. Το τένις το ξέρουν από τα κατορθώματα του Μποργκ στο Γουίμπλεντον. Κάθονται στην αρχή και παρακολουθούν από περιέργεια. Το όλο σκηνικό όμως τους εμπνέει. Οι τύποι με τα λακόστ εν μέσω θλιβερών λυόμενων, μυρωδιάς από κοπριά και άθλιους χωματόδρομους ασυνείδητα διεγείρουν μία απερίγραπτη καζούρα. Σε κάθε χτύπημα κάποιος ή και οι τρεις μαζί φωνάζουν με επιτηδευμένη οξφορδιανή προφορά και ευγένεια: "νετ", "λετ", "άουτ". Όταν οι παίκτες αρχίζουν και φορτώνουν, στην αρχή μόνο με γκριμάτσες αηδίας, από τα τσογλάνια ακούγονται δήθεν τρομαγμένα  εγγλέζικα επιφωνήματα: "όοουου". Στο τέλος βέβαια σπάει η φαινομενική ανωτερότητα των ορισμών της φλωριάς και τα παίρνουν στο κυνήγι. 
Εννοείται ότι δεν μας έπιασαν.

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΑΝΤΕ, ΝΑ ΔΟΥΜΕ

Άλλη μια απεργία στις 23 του μήνα. Ντουφεκιά στον αέρα, παρέλαση για την τιμή (πολλαπλώς ερμηνευόμενη) των συνδικαλιστών, πάει το μεροκάματο, προκάλυμμα για να τα σπάσουν αυθόρμητοι και στημένοι μαλάκες, πού πας ρε Καραμήτρο και πλείστες άλλες ενστάσεις.
Απάντηση: Είναι ωραία στην πορεία, 
                  είναι μια καλή πράξη, 
                  είναι αυθόρμητο και διασκεδαστικό, 
                  το περπάτημα κάνει καλό. 
Εντάξει, είναι επαναστατική γυμναστική, αλλά, ως γνωστόν, μετάλλιο χωρίς προπόνηση δεν θα κερδίσουμε ποτέ. Και με προπόνηση βεβαίως, μάλλον δεν θα δούμε άσπρη μέρα, αλλά υπάρχουν και τα παιδιά των παιδιών των παιδιών μας.

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΛΙ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ


Ο Λαζόπουλος φαίνεται να ανέκτησε τις μαδημένες αντιστασιακές δάφνες του. Παρουσίασε τους πολίτες της Κερατέας, οι οποίοι στην εκπομπή του κατήγγειλαν τον Μπομπολα και την κυβέρνηση ότι κατασκευάζουν XYTA στην Κερατέα.
Τι έγινε λοιπόν; Τον είχαμε παρεξηγήσει τον Λάκη; Είναι όντως η φωνή του λαού και η εκπομπή του το βήμα των καταπιεσμένων πολιτών κόντρα στα κατεστημένα συμφέροντα; Δεν θα δώσω ευθεία απάντηση. Θα αναφέρω μόνο ένα περιστατικό από το παρελθόν. Για χρόνια υπήρχε και νομίζω (έχω χάσει επεισόδια) υπάρχει μία ανοικτή και σκληρή κόντρα ανάμεσα στον Κόκκαλη και το συγκρότημα του Αλαφούζου σχετικά με τον ρόλο της Ιντρακόμ στον ΟΤΕ και όχι μόνο. Πόσοι από τους πάντα καχύποπτους Έλληνες θεωρούν ως δεδομένη την προσήλωση της Καθημερινής στις αρχές του κράτους Δικαίου ως βασικού κινήτρου για τις αποκαλύψεις κατά του Σωκράτη; Γιατί λοιπόν να λέμε ότι ο Λαζό είναι κατ' ανάγκην σχεδόν ήρωας, γιατί έσπασε την ομερτά των ΜΜΕ.
Ας αφήσουμε όμως τα κίνητρα του Λάκη. Μπορεί και να είναι αγνά και να το' χουμε παρεξηγήσει το παλληκάρι. Ας δούμε το ίδιο το ζήτημα της Κερατέας. Κατ' αρχήν, γουστάρω εξέγερση που προκαλεί ξινίλα στο Μέγκα και στα λοιπά παραμάγαζα των επιχειρηματιών. Οι άνθρωποι αγωνίζονται, σε μεγάλο βαθμό συκοφαντούνται και σίγουρα ρισκάρουν αρκετά, όχι βέβαια τα πάντα. Εννοώ ότι αν σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα κάποιοι είχαν ρίξει με καραμπίνες εναντίον αστυνομικών και δικαστικής λειτουργού θα ήταν ήδη στη φυλακή με απροσδιόριστο ορίζοντα κράτησης. Σε μία χώρα όμως που επικρατεί ο νόμος της βίας δεν στέκομαι σε αυτήν τη λεπτομέρεια. Δέχομαι ότι καλά κάνουν και δεν σέβονται τίποτα από ένα κράτος που δεν σέβεται τον εαυτό του. Το δέχομαι, δεν τους αποδίδω όμως τον χαρακτηρισμό των ηρωικών αγωνιστών, αλλά των τσαμπουκάδων. Μαγκιά τους.
Από εκεί και πέρα, πρέπει είναι πρότυπα προς μίμηση από κάποιους που ονειρεύονται εξεγέρσεις και κατεδάφιση της διαπλοκής επιχειρηματιών και πολιτικών; Κατηγορηματικά όχι. Λειτουργούν, κατά τη γνώμη μου, επί τη βάσει ενός τοπικισμού, στο πλαίσιο του οποίου η πραγματική κοινωνική ή οικολογική συνείδηση παραμένει αντικείμενο χλευασμού ή αφορμή φτηνής ρητορείας. Ωραία, ο Μπόμπολας είναι ό,τι είναι και δεχόμαστε ότι η κυβέρνηση σκίζεται για να του κάνει το χατήρι. Από εκεί και πέρα, κάπου δεν πρέπει να διαμορφωθεί χώρος διαχείρισης ή δεν ξέρω τι άλλο των σκουπιδιών; Διαφωνούν με τη μορφή του ΧΥΤΑ ή απλά θέλουν να πάνε τα σκουπίδια στο Κολωνάκι, στον Κολωνό ή στον κώλο του υπουργού, αρκεί να μην είναι στη γειτονιά τους;
Μπορεί οι άνθρωποι να έχουν απαντήσεις σε όλα αυτά. Δεν τις είδαμε όμως στον Λάκη. Το σόου του έκανε ο άνθρωπος. Οι κάτοικοι της Κερατέας όμως χρωστούν κάποιες απαντήσεις, για να αποδείξουν ότι αξίζουν τη συμπαθεια ή ακόμη και την ενεργό συμπαράστασή μας. Περιμένουμε.

ΥΓ. Πολλοί άνθρωποι με επέπληξαν, ευγενικά είναι αλήθεια, για την επιφυλακτική στάση μου απέναντι στον αγώνα των κατοίκων. Μου έδωσαν μάλιστα πληροφορίες που με προβλημάτισαν σχετικά με την εμμονή για την εγκατάσταση του ΧΥΤΑ (βλ. σχετικές πληροφορίες σε παρακάτω σχόλιο).. Παρ' όλα αυτά, εμμένω στην επιφύλαξή μου για την προβολή της περίπτωσης από το Τσαντίρι.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΝΑΤΑΣΑ

 Ζήτω η Ελλάς

Tαράχτηκαν, λέει, κυβέρνηση και αντιπολίτευση για την ιταμή πρόκληση των τροϊκανών να μας συστήσουν πωλήσεις κρατικής περιουσίας, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ. Ο περήφανος ελληνικός λαός δε, ένιωσε ταπεινωμένος από τους Φραγκοχαρτογιακάδες που ήρθαν να κάνουν κουμάντο στο σπίτι του. Σιγά ρε σεις, μη σκίσετε κάνα καλτσόν.
Εντάξει, εννοείται ότι οι αγαπημένοι της Πετρούλας μας έχουν τελείως gtp, ενώ η αντίληψή τους αποπνέει φιλελευθερισμό του κερατά. Αυτή όμως η διαπίστωση δικαιώνει την αγανάκτηση των απογόνων του Περικλέους; Όχι βέβαια.
Γιατί "αγανακτούν" ο Πεταλωτής, οι κύκλοι (και τα τρίγωνα) της κυβέρνησης, όταν αυτοί τους κάλεσαν να μας σώσουν; Τέλος πάντων, τα γκαρσόνια του ΓΑΠ αντέδρασαν τόσο δήθεν, οπότε δεν έχει νόημα η όποια κριτική εναντίον τους.
Η Ν.Δ. ως "αντιμνημονιακή" επίσης πήρε ανάποδες, ως ανεμένετο. Με τον Αντώνη πρόεδρο όμως και τον Φαήλο μάστερ σεφ η όποια αντίδραση έχει πάντα μία γεύση Φώσκολου -Βουγιουκλάκη. "Η αυτοκρατορία σας του Γ' Ράιχ καταρρέει - το έθνος θα νικήσει". Χωρίς να θέλω να δικαιώσω το Κ.Κ.Ε., είναι προφανές ότι (ξανα)βλέπουμε το έργο κακός (ΠΑΣΟΚ) - καλός (ΝΔ) μπάτσος.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα, η όποια αντίδραση είναι ταυτόσημη με αυτήν της κουβέντας καφενείου, οπότε πιάσε ένα ουζάκι.
Ο ΛΑΟΣ στην παρούσα συγκυρία ταυτίζεται με το ΠΑΣΟΚ, οπότε βλ. παραπάνω.
Το Κ.Κ.Ε., τέλος, έχει, δεκαετίες τώρα, έναν μόνιμο "αντιιμπεριαλιστικό" λόγο, που παραμένει βαρετός και στην παρούσα επίθεση των μονοπωλίων, οπότε κλάφτα Χαράλαμπε.
Αυτά για το πολιτικό προσωπικό μας. Τι κάνουν όμως οι ψηφοφόροι τους; Μια εικόνα θα σας διαφωτίσει.
Μπουλάς, Ζουγανέλης, Μαχαιρίτσας σε νυχτερινό μαγαζί. Παρκαδόροι, φιάλη 200 ευρώ, σκληρή σάτιρα του ξεπουλήματος της χώρας υπό τα χάχανα εθνικής αγανάκτησης (ναι, υπάρχουν και τέτοια) του κοινού που υποφέρει, καθώς τα ξηρά καρπά είναι λίγα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε αυτό το μαγαζί, έχω ακούσει όμως ότι γενικά στη νύχτα η απόδειξη είναι σπάνιο είδος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα η φοροδιαφυγή θα έδενε τέλεια με το αντιστασιακό κλίμα. Βέβαια, το όλο σκηνικό μοιάζει με κέντρο διασκέδασης στην Κατοχή (έτσι δεν παρομοιάζεται το μνημόνιο;), στο οποίο οι μαυραγορίτες γελάνε με σκληρή σάτιρα κατά του Χίτλερ και του ναζισμού. Κάτι τέτοιο βέβαια, θα ήταν αδιανόητο. Τελικά, έχουν δίκιο όσοι λένε ότι τότε υπήρχε ακόμη λίγη τσίπα και λίγη κοινή λογική, θα προσέθετα.

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 5 π.μ.

Υποτίθεται ότι ως  κολλημένος με το μαρξισμό απορρίπτω την ηθικοπλαστική και ιδεαλιστική ερμηνεία των κοινωνικών σχέσεων, των παραγωγικών συνθηκών, της ανθρώπινης ιστορίας εν γένει, ακόμη και των επαγγελματικών επιλογών της Τζούλιας εντός του ρου της. Παρ'όλ αυτά, η αναγωγή των όσων τρώμε στη μάπα καθημερινά στις δομικές ερμηνείες του προτσές, του εποικοδομήματος και του ιστορικού υλισμού κρύβει έναν κίνδυνο. Να χάσουμε τον μπούσουλα αρχικά και τα αυγά και τα καλάθια στη συνέχεια.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ξεφτιλισμένης υποκριτικής συμπεριφοράς από "αριστερούς", που μας τα σπάνε για τον αγώνα των Τουπαμάρος, τον οποίο όμως εμφανώς μπερδεύουν με το μπιπ της Μάρως. Ιδιαίτερη ροπή σε αυτό το μπλέξιμο έχουν οι άνθρωποι του λόγου και δη του δημοσιογραφικού. Ας γίνω πιο συγκεκριμένος.
Στο χώρο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα έχω καταλάβει ότι χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Δεν εννοώ βέβαια τον "υποπτο" ρόλο των "λακέδων του Σόρος" και των "συμφερόντων". Η χειραγώγηση από τις φίρμες είναι δεδομένη, ο τρόπος που καταγγέλλεται όμως σε κάνει να παρακαλάς να μας αναλάβουν σούμπιτους οι σιωνισταί, γιατί, αν αφεθούμε στις υγιείς δυνάμεις του έθνους, θα πάμε από ομαδική παράκρουση χειροπρακτικής. Άλλο πράγμα εννοώ. Μιλάω για την πλήρη ασυδοσία στις εργασιακές σχέσεις (πλήρώνω όποτε θέλω κι όσο θέλω), τα πισώπλατα μαχαιρώματα συμπλεγματικών μαλακιστηριών στους συναδέλφους τους κ.λπ. κ.λπ. Το πιο θεϊκό όμως είναι οι αριστεροι "επιστάτες" - κάτι σαν τον Λάκη Κομνηνό στο "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο". Από το πουθενά κάτι τυπάκια, λίγο αεράτα, λίγο τσογλάνια, λίγο ευαίσθητα για τους πάσχοντες, ταυτόχρονα όμως έτοιμα να βουτήξουν στα σκατά καθ' υπόδειξιν των αφεντικών τους, αγοράζουν και πουλάνε συναδέλφους και "συντρόφους".
Παλιότερα, όταν ήμουν φοιτητής, κάτι τέτοια θα τα θεωρούσα αδιανόητα. Ας είναι καλά όμως οι κτηθείσες εμπειρίες, που με έκαναν να ακούω αριστερό λόγο και να κουμπώνομαι, μέχρις αποδείξεως των καλών προθέσεων. Ας είναι καλά και μία οξυδερκής φίλη, πολύ μπασμένη στα κόλπα της ανέλιξης στα διαδρομάκια της ελληνικής μιζέριας, που μου εξήγησε κάποια πράγματα. Πόσοι ξέρουν π.χ. ότι κάποιοι από τους αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων πουλάνε κανονικό νταβατζηλίκι στην περιοχή ή ότι "μαχητικές" κινητοποιήσεις υποκρύπτουν παιχνίδι επιδοτήσεων και "ανταλλαγών" ή (το κορυφαίο) ότι επερωτήσεις συγκεκριμένων "αριστερών" βουλευτών γίνονται κατά παραγγελία;
Ποιος είναι αριστερός σ' αυτήν τη χώρα; Έλα μου ντε.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

AND JUSTICE FOR ALL

Ως γνωστόν τα μεγάλα λόγια μένουν από λάστιχο, όταν έρχεται η ώρα της πράξης. Ειδικά η λεγόμενη αξιοπρέπεια έχει υποφέρει τα πάνδεινα στη χώρα μας. Σε θεωρητικό επίπεδο για όλους είναι κορώνα στο κεφάλι τους, όλοι αξιοπρεπείς είναι. Όταν όμως σφίγγουν οι κώλοι, στα τέτοια τους και όπου αλλού τους είναι εύκαιρο την γράφουν.
Εργοδότες που ζητάνε τιμιότητα και σκληρή εργασία και από πίσω παίζουν τα μύρια όσα παιχνιδάκια με τους τσάτσους τους και τους διεφθαρμένους υπαλλήλους του δημοσίου, με τα λιγούρια της πολιτικής και πάει λέγοντας. Πολλοί μάλιστα κατέχουν και ΜΜΕ, που μας μπουμπουνίζουν καθημερινά με την ανάγκη να κάνουμε θυσίες για χάρη του συνόλου και το πόσο συνένοχοι είμαστε, επειδή αυτοί και οι "συνεργάτες" τους έχουν επαύλεις στην Εκάλη και καταθέσεις στην Ελβετία.
Συνάδελφοι, που στην πρώτη ευκαιρία καρφώνουν τον διπλανό τους πριν τους δώσει αυτός. Και καλά φίλοι, που όταν είναι να χάσουν έστω και μισό πόντο "κεκτημένων" εξυφαίνουν τα πιο απίθανα σχέδια, καθώς μάλιστα στο μυαλό τους και "χάρη μας κάνουν που μας ανέχονται". Αξιοπρεπείς κι αυτοί κι ας έχουν κάνει το ψέμα όχι σημαία ευκαιρίας, αλλά το 'χουν βάλει στάμπα στο κούτελο.
Μέσα σε όλους τους αξιοπρεπείς συμπατριώτες μας κορυφαίοι βέβαια είναι οι πολιτικοί μας. Εδώ η αξιοπρέπεια πιάνει Έβερεστ. Τελευταία περίπτωση πρώην υπουργός που απηλλάγη (λόγω παραγραφής) από κατηγορίες σχετικές με την απιστία κατά του Δημοσίου. Τι είπε ο αξιοπρεπέστερος των αξιοπρεπών. "Είναι πιθανό να επιστρέψω στην πολιτική". Πάλι καλά. Για πρώτη δήλωση ήταν συγκρατημένος. Την επόμενη φορά που θα καλέσει τους κολλητούς για να "τα πει" θα μιλήσει, υποθέτω, για επιστροφή στους πολιτικούς αγώνες. Έτσι, για να γουστάρουμε.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

ΕΝΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Πριν από λίγους μήνες είχα διαβάσει ένα απολαυστικό άρθρο του Θανάση Χειμωνά, με το οποίο ξεσκέπαζε, που λέει και ο Ριζοσπάστης (χε, χε), το ρόλο Λαζόπουλου ως διασκεδαστή - προπαγανδιστή. Ανάμεσα σε αυτά που καταλόγιζε ο συγγραφέας στον "αριστερό" Λάκη ήταν και ένα παράδοξο φαινόμενο. Ξέχεζε στις παρλάτες του κατ' επανάληψη το ΛΑΟΣ, άφηνε όμως στο απυρόβλητο τη Χρυσή Αυγή. Σαν να λέμε, προσθέτω εγώ, ότι με χαλάει η μυρωδιά της λάντζας, αλλά δεν έχω πρόβλημα να βουτάω καθημερινά σε υπονόμους. 
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, δεν είναι μόνο ο εθνικός μας κονφερασιέ που κρατάει αυτήν τη στάση. Γενικά, δύσκολα ακούω δημόσια κριτική κατά της Χρυσής Αυγής και τον σαφέστατο φυλετισμό της. Αντίθετα, ο γραφικός Άδωνις και ο μπόντυ μπίλντερ αρχηγός του γίνονται αντικείμενο σκληρής "αντιφασιστικής" κριτικής. Πώς εξηγείται το φαινόμενο;
Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι η Χ.Α. έχει μειωμένη αποδοχή και δεν θέλουν οι δημοσιογράφοι και οι δημοσιολογούντες να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας στο περιθωριακό αυτό γκρουπάκι; Αν όντως συμβαίνει αυτό, είναι μακριά νυχτωμένοι. Πολλοί νέοι άνθρωποι, από το σχολείο ακόμη, γοητεύονται από το λόγο και τις πρακτικές της και πυκνώνουν τις γραμμές της. Το να κάνουν κάποιοι ότι δεν βλέπουν αυτό που συμβαίνει, δεν νομίζω ότι βοηθάει στην αντιμετώπιση του φαινομένου.
Μια άλλη ερμηνεία είναι ο φόβος. Η κριτική στον "χαριτωμένο" μπουμπούκο είναι εκ του ασφαλούς. Πουλάμε αντιφασιστική ρητορεία και στη χειρότερη περίπτωση θα προκαλέσουμε τις υστερικές τσιρίδες του παραθυράτου Αδώνιδος. Τι γίνεται όμως με τη Χ.Α.; Το όνομα Περίανδρος σας λέει τίποτα; Η κάθοδος των Χρυσαυγιτών σε πορείες με εξοπλισμό (κράνη, ασπίδες κ.λπ.) μήπως βάζει τους πάντες σε δεύτερες σκέψεις, όταν πρόκειται να πουν κάτι εναντίον της; Κακώς, θα σου απαντήσουν, σκέφτεσαι έτσι. Ο μεν Περίανδρος έδρασε ως άτομο, ενώ οι ασπιδοφόροι απλά μιμούνται τους 300 του Λεωνίδα. Αυτά λένε κάποιοι. Εσείς τι λέτε;
Για να βοηθήσω την κρίση σας, παραθέτω απόσπασμα από σημερινή αναφορά της Χ.Α. στον Θανάση Χειμωνά:
«Το επιτηδευμένο τρυφερό παιδί των αστικών σαλονιών μάταια συναγελάζεται με τους πιστούς του Ολυμπιακού για να εισπράξει την αύρα τεστοστερόνης που του λείπει»
Πώς θα εκλαμβάνατε εσείς μια τέτοια αναφορά στο πρόσωπό σας;

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΑ, ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΩ

Δημήτρης Ρέππας, υπουργός μεταφορών, κατά κινήματος "Δεν πληρώνω": «...δεν πληρώνω εγώ, ώστε κάθε άλλος Έλληνας να πληρώσει για μένα».
Όταν, βέβαια, λέει "κάθε άλλος Έλληνας", κατά πάσα πιθανότητα, σχεδόν βεβαιότητα, δεν εννοεί τον εαυτό του ως επιβάτη των ΜΜΜ. Μάλλον έχει να μπει σε λεωφορείο από φοιτητής (της οδοντιατρικής νομίζω), οποτε δεν τίθεται ζήτημα καταβολής αντιτίμου από τον ίδιο και για το εισιτήριο που δεν πληρώνουν οι αχρείοι παρτάκηδες.
Μήπως όμως εννοεί ότι πληρώνει το μη καταβληθέν αντίτιμο μέσω της φορολόγησης που τυγχάνει, όπως κάθε Έλληνας πολίτης; Εδώ πάω πάσο. Παραδέχομαι ότι ούτε ο κύριος Ρέππας ούτε οι υπόλοιποι Έλληνες πολιτικοί αμοίβονται δυσανάλογα πολύ σε σχέση με την ΠΡΟΣΦΟΡΑ τους στην πατρίδα, στον τόπο, στον λαό, στο έθνος. Είναι δεδομένο για όλους τους Έλληνες ότι ο κύριος Ρέππας και οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί (υπάρχουν και ελάχιστοι κακοί) είναι πρότυπα κοινωνικής συνείδησης, ειλικρίνειας και τιμιότητας και οι φόροι που πληρώνουν βρίσκονται σε απόλυτα δίκαιη αντιστοιχία με τα εισοδήματά τους. 
Τελικά, γιατί έγραψα αυτό το αρθράκι; Αφού είχε δίκιο ο κύριος Ρέππας.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Στην Ελλάδα δεν μας φτάνει η επιχειρηματική ελίτ, η πανεπιστημιακή, η καλλιτεχνική, η δημοσιογραφική και, βεβαίως, η πολιτική τοιαύτη, έχουμε και την ξερολική. Τα μέλη της ενίοτε ανήκουν και σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες, οπότε περιβάλλονται από το κύρος της θέσης τους και από έδρας μπουρδολογούν ασύστολα για τα πάντα. Ποιο είναι το νόημα του ελληνισμού, της ορθοδοξίας, της παγκοσμιοποίησης, του σεξ, του αστισμού, του κομμουνισμού, της επιστήμης, του Παναθηναϊκού κ.ο.κ.
Θα μου πείτε πού είναι το κακό; "Και συ δεν μπλογκάρεις επί παντός του επιστητού;" θα μπορούσε κάποιος να μου αντιτείνει. ΟΚ. Παραδέχομαι ότι κάπου κι εγώ γοητεύομαι από το μέσο και κάπου ψωνίζομαι με τη δυνατότητα κοινοποίησης ό,τι μου κατεβάζει η κούτρα μου. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά. Εκ θέσεως αποκλείεται η γνώμη μου να θεωρηθεί ευαγγέλιο, αυθεντία ή έστω "έγκυρη". Εκ των πραγμάτων είμαι άλλος ένας θαμώνας σε ένα ηλεκτρονικό καφενείο που φωνάζει ή ψιθυρίζει για την προσωπική του εκτόνωση, χωρίς να διεκδικεί "ρόλο" μέσω αυτής της δραστηριότητας. Τι γίνεται όμως με κάτι τύπους σαν τον Γιανναρά;
Ο σεβάσμιος θεολόγος και φιλόσοφος είναι για πολλούς φωτεινός φάρος στο σκοτάδι του πνευματικού μας σύμπαντος. Τι είχε εκστομίσει λοιπόν ο ομιλών φάρος προ δύο ετών, στον απόηχο των Δεκεμβριανών του 2008; "Ένας Πούτιν μας χρειάζεται". Αυτό ήταν το συμπέρασμα σε ένα πύρινο άρθρο στην Καθημερινή, όπου κατακεραύνωνε τα τρία κακά της ελληνικής μοίρας. Πούτιν, λοιπόν, όπερ σημαίνει σιδηρά πυγμή, πόλεμος εναντίον των σκοτεινών κύκλων της παγκοσμιοποίησης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης, πολέμιος της διεφθαρμένης "πλουτοκρατίας", ορθόδοξος που κάνει σωστά τον σταυρό του και πάει λέγοντας.
Πού τα θυμήθηκα όλα αυτά; Διάβασα σήμερα ότι ο αγαπημένος του Γιανναρά (και του Λιακόπουλου) αποκάλυψε μνημείο για τον προκάτοχό του, τον Μπόρις Γέλτσιν. Ο Άγιος Βλαδίμηρος μάλιστα έπλεξε το εγκώμιο του αρχιερέα της βότκας και της μετατροπής της Ρωσίας σε ένα απέραντο μπουρδέλο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θυμήθηκα επίσης ότι ο Πούτιν δεν είχε έρθει στην εξουσία με επανάσταση ούτε βέβαια με απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες, όπως νοούνται στη Δύση. Δαχτυλίδι είχε πάρει από τον Μπόρις, τον ανανεωτή. Κατα τ' άλλα ένας Πούτιν μας χρειάζεται. Γιατί όχι ένας Γέλτσιν;