ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ 1Η ΜΑΪΟΥ

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΟΛΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ...

Salvador Dali 'H Επιμονή της Μνήμης'

Όλα είναι στη θέση τους. Μια χώρα σε ομηρία, για να ξεχρεώσει τους δανειστές της, ένας λαός που εξωθείται στην ανέχεια, ένα μέλλον ζοφερό. Όλα φαίνεται να οδηγούν στην ισοπέδωση των βεβαιοτήτων μας και στην ανάδειξη του πραγματικού προσώπου ενός συστήματος, που για χρόνια μας βόλευε να προσποιούμαστε ότι δεν βλέπουμε τη βάρβαρη ουσία του.
Όλα είναι στη θέση τους. Ψύχραιμα σχόλια από τους τα πάντα γνωρίζοντες της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Κάλεσμα σε συστράτευση για να αυτοκτονήσουμε σε τέλειο συγχρονισμό υπό την καθοδήγησή τους.
Όλα είναι στη θέση τους. Κουτοπόνηροι λαδέμπορες και πολιτικάντηδες δεν προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους, τώρα που επιτέλους δικαιώνονται. Διαρθρωτικές αλλαγές και αύξηση της παραγωγικότητας σφυρίζουν χύδην δεξιά και αριστερά από τους νονούς της αρπαχτής και της απατεωνιάς.
Ενώ λοιπόν όλα μπήκαν, επιτέλους, στη θέση τους, στο μικρό, καθημερινό μας σύμπαν τίποτα δεν φαίνεται να έχει μετακινηθεί. Ο φόβος που εξαλείφει και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπρέπειας είναι πάντα παρών. Ο φιλοτομαρισμός κυριαρχεί και το λαϊκό ρητό περί του"όσα φάμε, όσα πιούμε κ.λπ." εξακολουθεί να αποτελεί πυξίδα για τους περισσότερους.
Ξέρω ότι μαγικές λύσεις, ίσως και απλώς λύσεις, δεν υπάρχουν. Ακόμη όμως κι αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ας κάνουμε ό,τι κάνουμε με την αίσθηση του ωραίου. Υποτάξου, αλλά μην εξευτελίζεσαι. Λύγισε και προσαρμόσου, αλλά κάντο με στυλ. Μην ξεχνάς ότι μας βλέπουν και στα μάτια των θεατών βλέπουμε τον εαυτό μας.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Μέσα στο γενικό χαμό έρχονται και οι φοιτητικές εκλογές. Αν δεν έβλεπα τις ενθουσιώδεις εγγραφές πολλών φοιτητών στα γκρουπ του facebook (ΔΑΠ, I love you, Βάψτε πράσινη την ΑΣΟΕΕ κ.λπ), ομολογουμένως θα το περνούσα στο ντούκου. Οι παραπάνω εγγραφές όμως μας γυρίζουν στα θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την κατάρρευση μιας χώρας. Τόσο στον κόσμο μας πια; Για να μην παρεξηγηθώ ως γεροντοκόρος και δυσκοίλιος μεσήλιξ, επικροτώ τα γκρουπ που τιμούν την εθνική μας σταρ Τζούλια, τον Βασίλη Τερλέγκα ή τον μίστερ Εθνικά Μπούτια. Αδυνατώ όμως να κατανοήσω την εμμονή κάποιων δεκαοκτάρηδων, που θα ζήσουν σε μία πολύ χειρότερη Ελλάδα μετά από πολύ λίγα χρόνια (ίσως και μήνες), να ασχολούνται, έστω και για χαβαλέ, με τα αποκαϊδια ενός ξοφλημένου συστήματος.

ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ!

Έχει καταστεί σαφής, νομίζω, η αποστροφή μου για μεσσιανικές λύσεις των πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων μας, συνδεόμενες με άτεχνα προβαλλόμενους νεόκοπους σωτήρες . Από την άλλη μεριά όμως, όχι απλώς αποστρέφομαι, αλλά σιχαίνομαι την αναπαραγωγή της κενότητας του ήδη χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού μας. Πρόκειται για ένα μάτσο άχρηστους (όπως τεκμαίρεται από την ετυμηγορία των "αγορών"), που περιφέρουν χρόνια τώρα την ανυπόληπτη παρουσία τους, στηριζόμενοι στην παροχή εκδουλεύσεων στο πλαίσιο ενός απίστευτου δούναι και λαβείν. Μπορεί μερικοί να μην έχουν ανάμειξη σε σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για το χαμαιτυπείο που λέγεται ελληνική πολιτική ζωή. Αυτοί οι μερικοί όμως, θα έπρεπε να την κάνουν πρώτοι. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν τη συμμετοχή τους σε ένα έργο, ενώ πέφτουν πλέον ντομάτες και θα ακολουθήσουν οι πέτρες; Αυτοί οι ευαίσθητοι, οι νουνεχείς, οι τίμιοι δεν έχουν αηδιάσει; Προφανώς όχι, γιατί ακόμη κι αυτοί έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους, στο όνομα του ρεαλισμού.

Δεν είμαι υπέρ της ηθικοπλαστικής προσέγγισης της πολιτικής, στο βαθμό που η ηθική είναι ούτως ή άλλως υποκειμενική έννοια, πολύ δε περισσότερο η σχέση της με την πολιτική. Στη σημερινή όμως ελληνική πολιτική σκηνή το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην νοηματοδότηση της ηθικής, αλλά στην ανικανότητα, πλέον, του πολιτικού προσωπικού να υποδυθεί με στοιχειώδη πειστικότητα το ρόλο του, ως θεματοφύλακα αξιών, αρχών και λοιπών ηχηρών.

Αφορμή για αυτή την ιερεμιάδα, ελαφρώς υστερίζουσα, πρέπει να παραδεχτώ, ήταν η επανάκαμψη στον πολιτικό σχολιασμό, για αρχή - μετά βλέπουμε, του νέου Νέστορα της σοσιαλφιλελεύθερης παράταξης, του γνωστού Αλέκου Παπαδόπουλου. Ένα νέο εθνικό κεφάλαιο (ξανα)γεννιέται. Εντύπωση προκαλεί ο αδίστακτα νεοφιλελεύθερος λόγος του, που θυμίζει Μητσοτάκαρο at his best. Στην Ελλάδα βέβαια ο διχασμός είναι η τραγωδία (ή η κωμωδία) των πολιτικών που επαγγέλλονται καινοτόμες δράσεις (οι φιλελεύθερες παπάρες νοούνται ως τέτοιες). Χαρακτηριστικά θυμίζω ότι ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης επαγγελόταν την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος, ενώ επί των ημερών του γιγαντώθηκε περαιτέρω, ο ευρωπαϊστής και υπέρμαχος του νεωτερισμού Μησοτάκης στήριξε την πολιτική του καριέρα στο γνωστό δίκτυο κουμπαριών, ενώ δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι κάποιος εκσυγχρονιστής πολιτικός συνέβαλε στο διορισμό στο δημόσιο της μισής εκλογικής του περιφέρειας. Ποια αξιοπιστία λοιπόν μπορεί να έχει ο "καινοτόμος" λόγος ενός αναπόσπαστου κομματιού του ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος; Ουδεμία. Ας είμαστε σοβαροί. Όσοι θεωρούν ότι ο φιλελευθερισμός έχει μέλλον ας αφεθούν στα έμπειρα χέρια του ΔΝΤ, απαιτώντας την έκλειψη των Ελλήνων διαχειριστών. Αυτό άλλωστε απαιτεί και η περιστολή των δημοσίων δαπανών. Γιατί να έχουμε υπουργό και ελεγκτή του ΔΝΤ στο κάθε υπουργείο; Ο δεύτερος αρκεί. Έτσι είναι κυρ Αλέκο μου. Αφού πρέπει να καταργήσουμε τις μη παραγωγικές, τις παρασιτικές θέσεις, η κατάργηση των πολιτικών της γενιάς σου είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Όσοι πάλι θεωρούν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, ας αφήσουν τις απλές διαπιστώσεις σε blogs Κυριακή βράδυ κι ας ανοίξουν τα στραβά τους να προτείνουν και να κάνουν κάτι επί της ουσίας... Οψόμεθα εις Φιλίππους...

ΑΠΟ ΤΟΝ DONNIE DARKO ΜΕ ΑΓΑΠΗ

Με αφορμή το υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο του ΥΠΕΠΘ για την (εκ νέου) μεταρρύθμιση στην παιδεία, θέλω να εκφράσω τον προβληματισμό μου σχετικά με την εμμονή των πολιτικών ταγών μας να αναπαράγουν τη γελοιοποιηθείσα, από την πολλή χρήση, λέξη της μεταρρύθμισης. Πέραν αυτού όμως, δε θα αναλωθώ σε κριτική του πονήματος από τη σκοπιά του εκπαιδευτικού ως εργαζόμενου (προσλήψεις, αξιολόγηση κ.λπ.). Άλλα πράγματα με απασχολούν.
Η φιλόλογος στην ταινία Donnie Darko (ταινιάρα με φοβερά τραγούδια από '80s) ωρύεται σε μία χαρακτηριστική σκηνή, εκφράζοντας την αγανάκτησή της για την απάθεια, την έλλειψη ενδιαφέροντος και ουσίας στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν ξέρω τι παίζει με το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά στο ελληνικό όλα τα παραπάνω ισχύουν και με το παραπάνω. Παιδιά στα δεκαέξι και τα δεκαεπτά μετατρέπονται για πάνω από ένα χρόνο σε τραγικές υπάρξεις, που υπάγουν την παρουσία τους στο σχολείο σε μία και μοναδική στόχευση: Πανελλήνιες, Πανελλάδικές, Γενικές (το όνομα "μεταρρυθμίζεται" συχνά) εξετάσεις. Μαθαίνουν κάτι απίθανες λεπτομέρειες για την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, που θα τις ζήλευε και η δρ. Παναγιωταρέα, μην έχοντας βέβαια στοιχειώδη αντίληψη της Ιστορίας εν συνόλω. Λύνουν τη σούπερ πονηρή άσκηση Μαθηματικών ή Φυσικής κατεύθυνσης, έχουν όμως ανάγκη φροντιστηρίου και αντιγραφών για να περάσουν τα μαθήματά τους, όταν βρεθούν στο Πανεπιστήμιο. Τελειώνουν το Πανεπιστήμιο και έχουν πάλι ανάγκη το φροντιστήριο για να έχουν (όπως λένε) πιθανότητες να διαγωνιστούν επιτυχώς για θέσεις εργασίας στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ.
Δε θέλω να εμφανιστώ ως τιμητής που καταγγέλλει το σύστημα. Αντίθετα, έχω πολλές ενοχές για τη συνενοχή μου. Ως γνωστό η προσωπική κρίση δεν μπορεί να κατισχύσει επί της περιρρέουσας κατάστασης. Απλή εφαρμογή κοινωνικού κομφορμισμου, στο πλαίσιο της οποίας αναγκάζομαι να ακολουθήσω τη λογική των εξετάσεων στο μάθημά μου, για να μην διακινδυνεύσω την αποτυχία των μαθητών μου, συμβάλλοντας έτσι στην παραγωγή αγράμματων αποφοίτων Λυκείου, αποδεχόμενος (στο όνομα του ρεαλισμού πάντα) ότι στην Ελλάδα τα πάντα λειτουργούν σε μάλλον εικονικό επίπεδο. Όλα αυτά όμως είχαν μέχρι τώρα ένα άλλοθι. Εντάξει λοιπόν, λέγαμε, διεκπεραίωση το σχολείο, κουτσουρεμένη και τυποποιημένη η γνώση του φροντιστηρίου, στην κοσμάρα τους τα ελληνικά πανεπιστήμια, (π.χ. φωτοτυπίες με SOS ως προσφορά των φοιτητικών παρατάξεων, απόφοιτοι χωρίς αντικείμενο εργασίας κ.ο.κ.), πλην όμως, η δικαίωση με έναν καλό διορισμό θα έρθει αργά η γρήγορα. Αυτά μέχρι τώρα, γιατί αν πιστέψουμε τα περί διαρθρωτικών αλλαγών , το παραμύθι μοιάζει να φτάνει στο τέλος του.
Τι μένει λοιπόν; Back to basics. Γνώση και όχι γνώσεις και αγάπη για αυτό που κάνεις ως εκπαιδευτικός και όχι μιζέριασμα, γιατί δεν παίρνεις μισθό Ελβετίας. Αυτό βέβαια ως συμβουλη προς τους συναδέλφους για τη διατήρηση της ψυχικής ισορροπίας τους. Είναι προφανές όμως ότι δεν αρκεί η καλή διάθεση του εκπαιδευτικού. Με απλά λόγια, θεωρώ ότι είναι αδιανόητο να μιλάμε για αναβάθμιση του σχολείου μας σε μία εποχή δραστικών περικοπών των δημόσιων δαπανών. Σχολείο ανταγωνιστικό σε διεθνές επίπεδο δεν γίνεται με ψίχουλα, εκτός κι αν στην εκπαίδευση καταργήσουμε τους βασικούς κανόνες της αγοράς και την κοινή λογική. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Οι χώρες που αναφέρονται ως πρότυπα για την οργάνωση της παιδείας τους προτίμησαν να επενδύσουν σ' αυτήν και όχι σε γκλαμουράτους Ολυμπιακούς Αγώνες, θηριώδη 4Χ4, μεζονέτες στην Εκάλη, διακοπές στο Ντουμπάι και λοιπές νεοπλουτίστικες αηδίες. Το ξαναλέω: Ό,τι πληρώνεις παίρνεις.

ΤΕΛΟΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Στη δίνη της επικοινωνιακής καταιγίδας περί τα οικονομικά, τείνουμε, για άλλη μια φορά, να χάσουμε το δάσος παρατηρώντας το δέντρο. Δεν είμαι οικονομολόγος ούτε μπορώ να το παίξω ειδήμων, παπαγαλίζοντας τι λέει ο Economist ή όσοι τον παπαγαλίζουν στα παράθυρα των δελτίων. Ως εκ τούτου δηλώνω αναρμόδιος να καταδείξω τις ουσιαστικές αιτίες της παρούσας κατάστασης, παρά το ότι υποψιάζομαι ότι, ούτως ή άλλως, δεν υφίστανται σταθερές νομοτελειακές σχέσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, στο βαθμό που η πολυπαραμετρική του δομή καθιστά περίπου αδύνατη την αιτιολόγηση των φαινομένων κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο.
Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τη σοβαρή οικονομική ανάλυση και ας σταθούμε σε κάποιες προσωπικές εμμονές. Θεωρώ μύθευμα την ερμηνεία της κρίσης ως αποτέλεσμα των στρεβλώσεων του ελληνικού καπιταλισμού (κρατικισμός, αντιπαραγωγικές δομές κ.ο.κ.). Αντίθετα, θεωρώ ότι η κρίση αυτή εκδηλώνεται σε έναν από τους πιο αδύναμους κρίκους ενός σαθρού και αδιέξοδου συστήματος, το οποίο οι φωστήρες των think tanks είχαν αναγορεύσει από τη δεκαετία του '70 ήδη ως τη μόνη δυνατή επιλογή για το μέλλον της ανθρωπότητας. Εδώ και δύο χρόνια περίπου ζούμε στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και παρά τις εναγώνιες ανακοινώσεις στατιστικών στοιχείων που δηλώνουν την απαρχή της ανάκαμψης, η κινδυνολογία δεν λέει να κοπάσει. Είμαι πεπεισμένος ότι τα καλύτερα έρχονται και θα κάνουν την ελληνική περίπτωση να μοιάζει με παιδική χαρά.
Αρκετά όμως με τα μαρξοειδή παιδιαρίσματα, που θα έλεγε και ο χιουμορίστας Πρετεντέρης, και ας πάμε σε κάποια τεκμήρια της ελληνικής ερμηνευτικής αβελτερίας (άλλη αγαπημένη έκφραση των σοβαρών δημοσιογράφων). Καταρχάς, εχουμε χάσει τον μπούσουλα. Μια κουνάμε το κεφάλι με κατανόηση (αναλύσεις γαλλικών εφημερίδων), μια αυτομαστιγωνόμαστε (Bloomberg), μια βρίσκουμε την άκρη του νήματος σε αναλύσεις βαρεμένων αντισυμβατικών δημοσιογράφων, που κατακεραυνώνουν το παγκόσμιο πιστωτικό - κερδοσκοπικό σύστημα (Max Keiser). Με άλλα λόγια ο ελληνικός επαρχιωτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τι να περιμένει βέβαια κανείς, όταν καλός συντάκτης εξωτερικών ειδήσεων εν Ελλάδι σημαίνει (στην καλύτερη περίπτωση) ένα τυπάκι με καλή γνώση ξένων γλωσσών, για να μεταφράζει από πρώτο χέρι (μπουχαχα!) τα ρεπορτάζ των ξένων μέσων;
Όσο αφορά στη διαχείριση της κρίσης από το πολιτικό προσωπικό τι να πρωτοθαυμάσω; Ευτραφείς υπουργούς που δεν βλέπουν το λόγο να μην εφαρμοστεί η "συνταγματικά προβλεπόμενη" κατάργηση θέσεων στο δημόσιο; Λιγότερο ογκώδεις (πλην όμως περισσότερο μυώδεις) επικεφαλής (απο)κομμάτων εν Βουλή διατριβόντων, να προσφέρουν (υπεύθυνα) χείρα βοήθείας; Διαχρονικούς υποστηρικτές της Υπέρβασης (γενικώς) να υμνούν εμμέσως τη διακυβέρνηση Καραμανλή, καθώς "μέχρι τον Οκτώβριο τα spreads ήταν χαμηλά"; Είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τέτοια καραγκιοζιλίκια από τους κατεξοχήν υπεύθυνους για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια; Πάντα θεωρούσα αξιοθαύμαστη την ανοχή (μέχρι αναισθησίας) του "περήφανου λαού μας" στα όσα φοβερά και τρομερά συνέβησαν κατά τον τελευταίο αιώνα. Αν όμως συνεχίσει να ανέχεται έναν θίασο αποτυχημένων καπεταναίων, που τον μαλώνουν επειδή δεν κάθεται σωστά στις σωσίβιες λέμβους μετά το ναυάγιο, πραγματικά θα εκπλαγώ.

ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΣΚΑΪ

Άψογα τα παλληκάρια του ΣΚΑΪ. Είχαν την ξανθιά στη μέση και μας μπουμπούνισαν τα γνωστά νεοφιλελεύθερα φληναφήματα. Το ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι διάνθισαν τη σοβαροφανή τους ανάλυση με έναν ιδιότυπο λυρισμό, που θα τον ζήλευε και ο φον Μαζόχ. "Θα υπάρξει πόνος" έκοβε ο Παπαχελάς, "Καλό είναι αυτό" έραβε ο Παπαδημητρίου. Αφού παρουσίασαν το σύνολο των ιθαγενών ως τεμπελχανάδων απατεώνων που εκμεταλλεύονταν μέχρι τώρα την αφέλεια των Γερμανών και λοιπών δουλευταράδων Ευρωπαίων, έκλεισαν με μία τυπική Παπα(ρο)χέλεια κορώνα "Ή γινόμαστε Βουλγαρία μισθολογικά ή επιλέγουμε το δρόμο του Τσάβες". Πάντως το Καράκας είναι πολύ πιο όμορφη πόλη από τη Σόφια.
ΥΓ. Είναι εμφανές ότι όλοι οι παραπάνω αυτοϋπονομεύονται ως σοβαροί αναλυτές από το βλαχοαγγλικό λογότυπο του καναλιού. Άκου "Σκάι".

BLACK SABBATH

Πρώτη φορά γράφω στο δικό μου blog, οπότε δικαιωματικά θα βγάλω το άχτι μου με μία σύντομη αναφορά στο γνωστό συγκρότημα από το όμορφο Aston. Όσοι έχουν πάει στο Birmingham ή απλά ασχολούνται στοιχειωδώς με το αγγλικό ποδόσφαιρο ξέρουν ότι είναι η έδρα του ιστορικού συλλόγου της Aston Villa. Στους δρόμους του Aston, μίας πραγματικής κόλασης (για τα αγγλικά δεδομένα) γεννηθηκε tο απόλυτο συγκρότημα του ροκ. Τα παλληκάρια είχαν σαφείς στόχους εξ αρχής. Ήθελαν να βγουν από το λάκκο με τα σκατά (κατά δήλωση Iommi). Ούτε κοινωνικοί προβληματισμοί ούτε προσπάθεια (συνειδητή τουλάχιστον) να ανοίξουν νέους δρόμους στη μουσική, στην τέχνη, στην ανθρωπότητα. Αν δεν το κατάφερναν, δεν είχαν ελπίδα να ξεφύγουν από την ειμαρμένη. Το βιομηχανικό θηρίο (ήταν ακόμη ζωντανό τοτε στα West Midlands) θα τους κατάπινε αμάσητους. Ήδη ο Τονυ είχε χάσει μερικά ακροδάκτυλα στο μηχανουργείο που δούλευε. Εδώ βρίσκεται και η ειδοποιός διαφορά από πολλά διανοουμενίστικα (ή μη) punk ή post punk συγκροτήματα. Τα τέσσερα ρεμάλια, συμμαθητές από το σχολείο, δεν θα μιλούσαν για την κόλαση, αντίθετα προέρχονταν από αυτήν. Υπενθυμίζω, ενδεικτικά, στους λάτρεις της ροκ φιλολογίας ότι οι τραγουδιστές των Joy Division και των Fall εγκατέλειψαν τη θέση ενός μίζερου δημοτικού υπαλλήλου για να αφιερωθούν στη μουσική καριέρα τους. Μικροαστοί, για να θυμηθούμε και τους βασικούς ταξικούς διαχωρισμούς, και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι Sabbath; Στον προλεταριακό πάτο κι ακόμα παρακάτω. Τίποτα ηρωικό, τίποτα ευαίσθητο, τίποτα εξαιρετικό. Ακόμη και στην εποχή τους ήταν outsiders. Ούτε ακροβατικά κιθαριστικά σόλο (βλέπε Blackmore) ούτε εντυπωσιακοί, φωνητικά και εμφανισιακά, τραγουδισταράδες (Plant). Είχαν όμως την αφέλεια και την ωμότητα που τους έκανε αληθινούς. Α, είχαν και κάτι άλλο: τα μπλουζ. Από το πρώτο άλμπουμ τους ήδη φαίνεται ότι τους έχουν αλλάξει τα φώτα, πλην όμως έμαθαν τη μουσική μέσα από ιδρωτα μαύρων απελπισμένων και όχι από τα απεικάσματά τους. Τι άλλο να πω; Όταν τους είδα το 2005 ήταν το ίδιο αληθινοί, γιατί ποτέ δεν επεδίωξαν (ή δεν μπόρεσαν) να υποδυθούν ρόλους. Ναι, εκεί στη Μαλακάσα είχα μπροστά μου έναν περιοδεύοντα θίασο που μάζευε λεφτά. Αυτό όμως ήταν και το 1970 - τίποτα δεν είχε αλλάξει. Δοξα τω θεώ φαίνεται ότι είναι αρκετά ταληροφονιάδες, για να συνεχίσουν να περιφέρονται ανά την υφήλιο μέχρι τα (ακόμη πιο) βαθιά γεράματα.