ΕΒΔΟΜΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

«Πολιτικές ηγεσίες, νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, παγκόσμιοι τραπεζίτες, διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί επέδειξαν μια εντυπωσιακή ανικανότητα να προβλέψουν την επερχόμενη κρίση».

Ένα από τα αντικείμενα διδασκαλίας στη Νεοελληνική Γλώσσα της Γ´ Λυκείου είναι τα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας. Η προβολή μίας αναπόδεικτης θέσης ως δεδομένης αλήθειας είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα του προπαγανδιστή. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ευφυία για να διαπιστώσεις ότι αυτή η τεχνική εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες κατά κόρον σε σχέση με τη θεώρηση του κόσμου μας, του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος. Με το πρόσχημα της χρεοκοπίας του "υπαρκτού σοσιαλισμού", πολλά χρόνια πριν την τυπική ληξιαρχική πράξη θανάτου του στα τέλη της δεκαετίας του '80, οικονομολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, ακόμη και σταρ του σινεμά προβάλλουν το "τέλος της Ιστορίας", ξεμπερδεύοντας μια κι έξω με την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού. Καλό παιδί και έξυπνο, λένε με άλλα λόγια, ο Μαρξ, παρασύρθηκε όμως από τις παιδικές ασθένειες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, γενίκευσε τα αδιέξοδα που παρήγαγε στον 19ο αιώνα και δεν κατάφερε να συλλάβει τη δυνατότητά του να αναπροσαρμόζεται, να υπερβαίνει τις αντιφάσεις του και τελικά να θριαμβεύει νυν και εις τους αιώνας των αιώνων.

Αν κάποιοι προσάπτουν, ως κατηγορία, στον Μαρξ μία μεταφυσικού σχεδόν τύπου πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού με την προλεταριακή επανάσταση, οι ίδιοι αυτοί κατήγοροι του Μεγάλου Μουσάτου μετατρέπονται σε Τειρεσίες και Βιβλικούς Προφήτες, θεωρώντας ότι έν το σύστημα εστί και ουδέν πέραν αυτού έξεστι είναι. Ένας από αυτούς τους σχετικά νεόκοπους  ιεροφάντες της μίας και μοναδικής αλήθειας είναι και ο Μίμης Ανδρουλάκης. Στο τελευταίο συγγραφικό αριστούργημά του Έβδομη Αίσθηση, αφού υπενθυμίζει ότι αυτός μας τα είχε πει για τα χάλια μας εδώ και κάνα χρόνο, αλλά βλακωδώς δεν τον ακούσαμε, προχωράει σε μία πραγματικά εντυπωσιακή διαπίστωση.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, λέει, τους έπιασε όλους στον ύπνο. Τραπεζίτες, πολιτικοί, αναλυτές (πλην του Μίμη υποθέτω) και πάει λέγοντας πιάστηκαν με τις πυτζάμες μία ωραία πρωία πριν δυο χρόνια που ξεκίνησε το πανηγύρι. Αυτό κατά Μίμη είναι δεδομένο και με αφετηρία αυτήν την πραγματικότητα χτίζει όλη την υπόλοιπη συλλογιστική του για το τι δέον γενέσθαι. Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης στα καθ' ημάς κλπ. κλπ. Η περίπτωση να έχει δρομολογηθεί αυτή η κρίση από τους ως άνω εκπεπληγμένους απορρίπτεται ασυζητητί και πάμε παρακάτω.

Αφού λοιπόν ο καθένας λέει ό,τι θέλει, διεκδικώντας όμως το αλάθητο, κι εγώ θεωρώ ως προϊόν δεδομένης πλάνης το πόνημα του Μίμη. Ο Eric Hobsbawm, ένας παλιός σύντροφός του, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Βημαγκαζίνο ότι εξακολουθεί να απορρίπτει το σύστημα, χωρίς όμως να είναι πλέον βέβαιος για το πώς θα αλλάξει. Προφανώς έχει μία πιο σκεπτικιστική θεώρηση για το κύμα του αναθεωρητισμού από τους Ταλιμπάν του φιλελευθερισμού νέας κοπής, όπως ο Μίμης. 

Τι να περιμένει κανείς άλλωστε από έναν διανοούμενο που διατείνεται ότι θα μπορούσε να λιώσει σε τηλεοπτική αντιπαράθεση την Πετραλιά, αλλά έδειξε μεγαλοψυχία και της χαρίστηκε. Δεν κάνω πλάκα, το άκουσα με τα αυτιά μου σε ραδιοφωνική του εμφάνιση πρίν τις εκλογές του περασμένου χρόνου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Hobsbawm δεν είναι ούτε υπήρξε βουλευτής φιλελεύθερων κομμάτων. Αντίθετα ο Μίμης είναι βουλευτής ενός τέτοιου wannabe κόμματος. Δεν το θέλει βέβαια και τόσο, αλλά τον παρακαλάνε και τον τραβολογάνε διάφοροι, με αποτέλεσμα να εισπράττει εκτός από τα συγγραφικά του δικαιώματα και τη βουλευτική αποζημίωση. Κουράγιο σύντροφε.