Καθώς λοιπόν βαδίζουν, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
περνώντας απ' την άκρη του απόκρημνου βράχου,
με ελεύθερα παρμένη απόφαση,
μοιάζουν πια σαν σκιές που απόμειναν πάνω στην πέτρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Τους κλάψανε, μα τους θυμούνται,
ακόμη και με συγκίνηση, κάποιοι.
Καλού κακού όμως μας λένε ότι εκεί στο βουνό δεν πρέπει να δοκιμάσουν άλλοι ν' ανέβουν.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο.
Κι εκεί ψηλά οι σκιές,
δεν μας καλούνε σ'αγώνα,
ψιθυρίζουν μονάχα,
πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
σφίγγουν τα δόντια και κλαίνε,
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Πιασμένοι γερά, χέρι με χέρι,
στα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όλοι στο βάλτο,
κάτω απ´ το φως του φεγγαριού.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όταν ξυπνάμε δεν πρέπει να ξεχνάμε,
Πρέπει να θυμομαστε τα ονειρα μας
και να παλεύουμε γι' αυτα
Αλλωστε αλιμονο μας αν πάψουμε να ζηταμε "παραπάνω"!
To θάρρος μας πρέπει να ξαναβρούμε και να κοιταξουμε ψηλα
και ας τρομάξουμε που τόσο μακρια είναι ο βράχος
κάθε βήμα προς τα πάνω θα μας γεμίζει αισιοδοξία!
Άνθρωπος = ανω + θρώσκω!
Μου φαίνεται αισόδοξο ποίημα και μου αρέσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γράφων εμφανίζεται να αυτοαναλύεται σε σχέση με την κοινωνική του κατάσταση και εν τέλει να την αποδομεί. Η μαρξιστική θέαση των πραγμάτων απλώς χρησιμεύει ως πάιγνιο ή ως άξονας αποδόμησης, όχι κάτι άλλο και πάντως όχι κάτι οδυνηρό. Ήδη ο γράφων συνιστά ένα μεταμοντέρνο υποκείμενο, το οποίο ουδεμία προφανή σχέση έχει με τους συνοδοιπόρους των απόκρημνων βράχων, οι οποίοι βίωναν όσα βίωναν χωρίς δεύτερο επίπεδο ανάλυσης και χωρίς να ψυχολογικοποιούν τις εμπειρίες τους. (Αναληθοφανώς ο Βάρναλης στους ΜΟΙΡΑΙΟΥΣ ψυχολογικοποίησε με τον συγκεκριμένο τρόπο την διανοητική κατάσταση των μοιραίων αυτών ανθρώπων. Γι¨αυτό, κατά τη γνώμη μου είναι ισχνό ποίημα οι Μοιραίοι). Συνεπώς, ό γραφων και οι σαν εκείνον άνθρωποι της γενιάς του δεν είναι και τόσο για πορεία με΄σα σε απόκρημνους βράχους, δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους.
Άρα με κάνεις να αισιοδοξώ, διότι μου υποδεικνύεις έναν τύπο σύγχρονου ανθρώπου, με ικανότητα να αυτοαναλύεται σε διάφορα επίπεδα, χρησιμοποιώντας διάφορα κριτήρια ή εργαλεία, πχ μαρξισμό. Τον φαντάζομαι αυτόν τον τύπο ανθρώπου που υπαινίσσεσαι καθισμένο με φίλους κοντά σε τζάκι, σε χειμωνιάτικο τοπίο, ίσως και σε αγροτουριστικό ξενώνα, να συζητά εν είδει παιδιάς στον ελεύθερο χρόνο του. Όσο για τα όνειρα της τελευταίας στροφής, θα είχα να προσθέσω ότι κάθε όνειρο είναι μια τόσο δυναμική κινητοποίηση του ψυχισμού που δεν αρκεί η καθαρότητα κανενός θεωρητικού υποδείγματος για να το αναλύσει. Όνειρα με καθαρό κοινωνικό περιεχόμενο είναι μάλλον αδύνατο να υπάρξουν. Ούτε ο Στάλιν ή ο Λένον και οι λοιποί ταβάρισι δε θα βλέπανε τέτοια όνειρα. Εννοώ εδώ τόσο τα όνειρα, όσο και τις ονειροπολήσεις.
Χαίρομαι για την αισιοδοξία σου και συμφωνώ. Άσε να μη σου πω δηλαδή και καμιά κουβέντα, πού τους οδήγησε τους ανθρωπάκους εκέινους η πορεία στον απόκρημνο βράχο. Τα είδαμε τα είδαμε.