Βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι...
Β.Ι.Λένιν "Τι να κάνουμε"
Καθώς λοιπόν βαδίζουν, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
περνώντας απ' την άκρη του απόκρημνου βράχου,
με ελεύθερα παρμένη απόφαση,
μοιάζουν πια σαν σκιές που απόμειναν πάνω στην πέτρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Τους κλάψανε, μα τους θυμούνται,
ακόμη και με συγκίνηση, κάποιοι.
Καλού κακού όμως μας λένε ότι εκεί στο βουνό δεν πρέπει να δοκιμάσουν άλλοι ν' ανέβουν.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο.
Κι εκεί ψηλά οι σκιές,
δεν μας καλούνε σ'αγώνα,
ψιθυρίζουν μονάχα,
πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
σφίγγουν τα δόντια και κλαίνε,
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Πιασμένοι γερά, χέρι με χέρι,
στα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όλοι στο βάλτο,
κάτω απ´ το φως του φεγγαριού.
Καθώς λοιπόν βαδίζουν, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
περνώντας απ' την άκρη του απόκρημνου βράχου,
με ελεύθερα παρμένη απόφαση,
μοιάζουν πια σαν σκιές που απόμειναν πάνω στην πέτρα
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Τους κλάψανε, μα τους θυμούνται,
ακόμη και με συγκίνηση, κάποιοι.
Καλού κακού όμως μας λένε ότι εκεί στο βουνό δεν πρέπει να δοκιμάσουν άλλοι ν' ανέβουν.
Τα χέρια μας να 'χουμε λεύτερα, να κολυμπήσουμε μέσα στον βάλτο.
Κι εκεί ψηλά οι σκιές,
δεν μας καλούνε σ'αγώνα,
ψιθυρίζουν μονάχα,
πιασμένοι γερά χέρι με χέρι,
σφίγγουν τα δόντια και κλαίνε,
κάτω απ'το φως του φεγγαριού.
Πιασμένοι γερά, χέρι με χέρι,
στα όνειρά μας και μεις περνάμε απ' τον απόκρημνο βράχο.
Μα όταν ξυπνάμε;
Όλοι στο βάλτο,
κάτω απ´ το φως του φεγγαριού.