Η ΣΕΧΤΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Κατακαλόκαιρο αποφάσισαν οι σεχταρισταί να βάλουν άλλο ένα λιθαράκι στη διαμόρφωση της ελεύθερης κοινωνίας, σύμφωνα με τους ίδιους, ή της τοιχογραφίας της μαλακίας, σύμφωνα με κάθε φυσιολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Πολλά μπορεί να πει κάποιος σχετικά με το κατά πόσο η συγκεκριμένη οργάνωση είναι ή δεν είναι στημένη, εξυπηρετεί ή όχι συγκεκριμένα συμφέροντα και πάει λέγοντας. Δεν θα μπω στη διαδικασία διερεύνησης των κινήτρων και της πραγματικής της υπόστασης, καθώς πολύ απλά μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν σχετικά. Μπορώ όμως να σχολιάσω τα απτά δείγματα αγραμματοσύνης και ηλιθιότητας που εμπεριέχονται στην (και καλά) προκήρυξη της. Δεν ξέρω αν κάποιος θέλει να φανεί αγράμματος και ηλίθιος ή αν όντως χαρακτηρίζεται από αυτές τις ιδιότητες, είναι όμως γεγονός ότι η αίσθηση της γνήσιας ασχετοσύνης και του πηγαίου κρετινισμού είναι ιδιαίτερα πειστική.
Από την αρχή φαίνεται ότι τα παιδιά (;) διάβαζαν από μικρά ιστορίες για αυτοδημιούργητους επιχειρηματίες που ξεκίνησαν με 100 δολλάρια και έφτιαξαν οικονομικές αυτοκρατορίες. Αντιστοίχως βέβαια αυτοί οι αυτοδημιούργητοι τρομοκράτες ξεκίνησαν πριν μερικούς μήνες με "κάνα δυο όπλα και δυο τρία βιβλία". Στη συνέχεια κατακεραυνώνουν την καταναλωτική κοινωνία με τα πλαστικά όνειρα και το πλαστικό φαγητό (!), ενώ στον επίλογο διακηρύσσουν ότι μάχονται για να εναρμονιστεί ο άνθρωπος με το φυσικό περιβάλλον και να πλημμυρίσει ο κόσμος με συναισθήματα. Τονίζω ότι δεν κάνω πλάκα - αυτή ακριβώς είναι η διατύπωση. Να επισημάνω εδώ (λόγω επαγγέλματος) ότι ειδικά σε αυτά τα χωρία διαφαίνεται κακοχωνεμένη γνώση της μωρολογίας που για δεκαετίες αναπαράγουν οι εκθεσάδες στα φροντιστήρια ανά την επικράτεια.
Ιδιαίτερα επιτυχημένη είναι η αιτιολόγηση της δολοφονίας Γκιόλια. Απ' όσα λένε συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο δημοσιογράφος ήταν delivery boy του Εφραίμ, του Αναστασιάδη, του Κοντομηνά και οποιουδήποτε άλλου μεγαλοσχήμονος, σύμφωνα με τις φήμες που αναπαράγονται σε blogs και καφενεία ανά την επικράτεια. Επειδή προφανώς είναι πιο δύσκολο να φάμε κάποιον απ' αυτούς (υπονοούν), περιοριζόμαστε στη Β΄Εθνική. Πιο κωμική ακόμη είναι η ανάδειξη των "κακών κριτικών" που πήραν για προηγούμενες παραστάσεις τους από το blog του δολοφονηθέντος. Ούτε πικραμένοι ηθοποιοί δεν βγάζουν τέτοιο κόμπλεξ για τους κριτικούς που τους έχουν καταθάψει.
Η επαναστατική φιλολογία έχει πραγματικά πολλά δείγματα "ουτοπικής" πλην ποιοτικής και εν πολλοίς συναρπαστικής έξαρσης. Όταν ο Μαρξ, ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν, ο Λένιν, ο Τσε ακόμη και η Μάινχοφ έγραφαν για τα οράματά τους, αντανακλούσαν και την ποιότητα της παιδείας τους. Όταν αυτά τα τσογλάνια πουλάνε τσαμπουκά στην ομάδα Δίας, αντανακλούν το άπειρο της κενότητάς τους, όχι μόνο ιδεολογικής, αλλά ακόμη χειρότερα, συναισθηματικής και αισθητικής.