ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ!

Έχει καταστεί σαφής, νομίζω, η αποστροφή μου για μεσσιανικές λύσεις των πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων μας, συνδεόμενες με άτεχνα προβαλλόμενους νεόκοπους σωτήρες . Από την άλλη μεριά όμως, όχι απλώς αποστρέφομαι, αλλά σιχαίνομαι την αναπαραγωγή της κενότητας του ήδη χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού μας. Πρόκειται για ένα μάτσο άχρηστους (όπως τεκμαίρεται από την ετυμηγορία των "αγορών"), που περιφέρουν χρόνια τώρα την ανυπόληπτη παρουσία τους, στηριζόμενοι στην παροχή εκδουλεύσεων στο πλαίσιο ενός απίστευτου δούναι και λαβείν. Μπορεί μερικοί να μην έχουν ανάμειξη σε σκάνδαλα, πελατειακές σχέσεις και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για το χαμαιτυπείο που λέγεται ελληνική πολιτική ζωή. Αυτοί οι μερικοί όμως, θα έπρεπε να την κάνουν πρώτοι. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν τη συμμετοχή τους σε ένα έργο, ενώ πέφτουν πλέον ντομάτες και θα ακολουθήσουν οι πέτρες; Αυτοί οι ευαίσθητοι, οι νουνεχείς, οι τίμιοι δεν έχουν αηδιάσει; Προφανώς όχι, γιατί ακόμη κι αυτοί έχουν βάλει πολύ νερό στο κρασί τους, στο όνομα του ρεαλισμού.

Δεν είμαι υπέρ της ηθικοπλαστικής προσέγγισης της πολιτικής, στο βαθμό που η ηθική είναι ούτως ή άλλως υποκειμενική έννοια, πολύ δε περισσότερο η σχέση της με την πολιτική. Στη σημερινή όμως ελληνική πολιτική σκηνή το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην νοηματοδότηση της ηθικής, αλλά στην ανικανότητα, πλέον, του πολιτικού προσωπικού να υποδυθεί με στοιχειώδη πειστικότητα το ρόλο του, ως θεματοφύλακα αξιών, αρχών και λοιπών ηχηρών.

Αφορμή για αυτή την ιερεμιάδα, ελαφρώς υστερίζουσα, πρέπει να παραδεχτώ, ήταν η επανάκαμψη στον πολιτικό σχολιασμό, για αρχή - μετά βλέπουμε, του νέου Νέστορα της σοσιαλφιλελεύθερης παράταξης, του γνωστού Αλέκου Παπαδόπουλου. Ένα νέο εθνικό κεφάλαιο (ξανα)γεννιέται. Εντύπωση προκαλεί ο αδίστακτα νεοφιλελεύθερος λόγος του, που θυμίζει Μητσοτάκαρο at his best. Στην Ελλάδα βέβαια ο διχασμός είναι η τραγωδία (ή η κωμωδία) των πολιτικών που επαγγέλλονται καινοτόμες δράσεις (οι φιλελεύθερες παπάρες νοούνται ως τέτοιες). Χαρακτηριστικά θυμίζω ότι ο εκσυγχρονιστής Χαρίλαος Τρικούπης επαγγελόταν την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος, ενώ επί των ημερών του γιγαντώθηκε περαιτέρω, ο ευρωπαϊστής και υπέρμαχος του νεωτερισμού Μησοτάκης στήριξε την πολιτική του καριέρα στο γνωστό δίκτυο κουμπαριών, ενώ δεν θα εκπλαγώ αν μάθω ότι κάποιος εκσυγχρονιστής πολιτικός συνέβαλε στο διορισμό στο δημόσιο της μισής εκλογικής του περιφέρειας. Ποια αξιοπιστία λοιπόν μπορεί να έχει ο "καινοτόμος" λόγος ενός αναπόσπαστου κομματιού του ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος; Ουδεμία. Ας είμαστε σοβαροί. Όσοι θεωρούν ότι ο φιλελευθερισμός έχει μέλλον ας αφεθούν στα έμπειρα χέρια του ΔΝΤ, απαιτώντας την έκλειψη των Ελλήνων διαχειριστών. Αυτό άλλωστε απαιτεί και η περιστολή των δημοσίων δαπανών. Γιατί να έχουμε υπουργό και ελεγκτή του ΔΝΤ στο κάθε υπουργείο; Ο δεύτερος αρκεί. Έτσι είναι κυρ Αλέκο μου. Αφού πρέπει να καταργήσουμε τις μη παραγωγικές, τις παρασιτικές θέσεις, η κατάργηση των πολιτικών της γενιάς σου είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Όσοι πάλι θεωρούν ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, ας αφήσουν τις απλές διαπιστώσεις σε blogs Κυριακή βράδυ κι ας ανοίξουν τα στραβά τους να προτείνουν και να κάνουν κάτι επί της ουσίας... Οψόμεθα εις Φιλίππους...